De opvoering was speciaal gemaakt voor het eerste lustrum van het Odensehuis. Theatermaakster Mieke de Wit merkte de afgelopen weken al dat het in beweging krijgen van het Hoeksche Waardse theaterpubliek bepaald niet meevalt. Dat was bijzonder spijtig, want het drieluik maakte mooi inzichtelijk hoe dementie zich openbaart en wordt ervaren door direct betrokkenen. De Wit liet zich inspireren door gesprekken met bezoekers van het Odensehuis, de ontmoetingsplek voor mensen met geheugenverlies en beginnende dementie en hun familieleden.
,,Wat na de afgelopen weken overheerst, is trots. Naast de uiteenlopende reacties blijkt de voorstelling ook een inspiratie'', is de reactie van De Wit na de reeks voorstellingen, die de bezoekers soms tot tranen heeft geroerd en aangrijpende momenten biedt. Zoals de confrontatie met de emotie van de bezoekers van het Odensehuis, verpakt in een kort persoonlijk gedicht. Of de persoonlijke vertelling van Nico van Lent op de fraaie locatie van woonzorgcomplex Rembrandt, waarbij de verteller uitermate beeldend verhaalt over zijn twee ouders die beiden met dementie te maken krijgen. Acteur Maarten Poldervaart, ondersteund door zijn echtgenote, beeldt in het slotdeel van de wandeling de verschillende stadia van dementie uit in een scène waarin hij in de huid van een dementerende verteller bij een diavoorstelling over het Hoeksche Waardse landschap kruipt.
De voorstelling krijgt geen vervolg, maar Mieke de Wit wil wel scholen gaan bezoeken om het thema met behulp van de voorstelling inzichtelijk en bespreekbaar te maken.
